این مقاله نشان می‌دهد که نسخه کلاسیک HCD با تمرکز صرف بر همدلی فردی و ترجیحات کاربر، محدودیت‌های مهمی دارد و ممکن است نابرابری‌ها را بازتولید کند. برای مواجهه با چالش‌های معاصر، طراحی انسانی باید به دگرگونی ساختاری، عدالت اجتماعی، پایداری محیط‌زیست و تنوع فرهنگی توجه، از رویکردهای میان‌رشته‌ای استفاده کند و ذی‌نفعان انسانی و غیرانسانی را در فرآیند طراحی وارد نماید. مفاهیمی مانند Design Justice، Systemic Design و More-than-Human Design نشان می‌دهند که HCD می‌تواند از ابزار حل مسئله به کنش اخلاقی و تحول اجتماعی تبدیل شود و دایره اثراتش فراتر از فرد و محصول به ساختارها و سیستم‌های اجتماعی برسد.

ادامه مطلب