?Should Designers Take an Oath
جای هیچ بحثی نیست که طراحی، به‌ویژه برای محصولات دیجیتال، به‌طور مداوم نحوه‌ی برقراری ارتباط، صرف زمان و نحوه‌ی اجرای معاملات را تغییر می‌دهد. بسیاری از این تغییرات مثبت هستند، اما برخی دیگر اعضای آسیب‌پذیر جامعه را استثمار میکنند. و این روال جدیدی نیست: فناوری پیشرفت می‌کند، از آن سوء‌استفاده می‌شود و در نهایت با شرایط منطبق می‌شود ــ اما نه خودبه‌خود و به تنهایی.
البته که ما طراحان قانونگذار یا تنظیم‌کننده نیستیم، اما عامل تغییریم. و این به ما بستگی دارد که با وجدان و اخلاقی کار کنیم. اما چگونه می‌توانیم مطمئن شویم که نیت خوب ما خود بیراهه نیست و یا در نهایت به بیراهه نمی‌رود؟ آیا به کد اخلاقی نیاز داریم؟ یا سوگند به عهد، امضا و چیزی برای آویزان کردن به دیوارهایمان؟
شاید این‌طور باشد، اما کدها و سوگندها تمایل به ثابت بودن دارند. آنها چیزی را به ما می‌دهند که مشتاقش بوده‌ایم، ایده‌آلی برای تأمل. اما این کدها آن چیزی نیستند که در طراحی روزانه در ذهن داشته باشیم و یا هنگامی که بودجه‌مان در حال اتمام است و یا به زمان تحویل پروژه نزدیک می‌شویم، به یادشان بیفتیم.
و در نهایت کدها و سوگندها از ما طراحان اخلاقی نخواهند ساخت.
سوگندنامه‌ی پزشکان
خجالت نمی‌کشم از اینکه بگویم نمی‌دانم، همانطور که خجالت نمی کشم زمانی که به مهارت و تخصص همکارانم برای بهبود بیمارانم نیاز دارم، با آنها تماس بگیرم.
(در ابتدا کسانی که سوگندنامه‌ی بقراط را ادا می‌کردند، به آپولو یکی از ایزدان یونان، قسم می‌خوردند. در سال 1964 این سوگند توسط لوئیس لازانیا، رئیس دانشکده‌ی پزشکی دانشگاه تافتس مورد تجدیدنظر قرار گرفت.)
در مراحل اولیه‌ی اجرای هر پروژه‌ی طراحی، صدها تصمیم بر اساس غریزه گرفته می‌شود. دانش و تجربیات گذشته، تلاش‌های اولیه‌ی ما را هدایت کرده و به ما کمک میکنند تا به ابر سحرآمیز درخواست‌ها، حقایق و ایده‌هایی که در بالای سرمان معلق هستند نظم دهیم. همانطور که در طول فرآیند طراحی پیش می‌رویم و مفاهیم شروع به شکل‌گیری میکنند، غرایز ما اطمینان کمتری به ما می‌دهند و بیشتر به آنها شک می‌کنیم، به ویژه وقتی صحبت از تصمیم‌های دشوار طراحی می‌شود.
هنگامی که در طول فرایند طراحی، به تصمیم‌گیری‌ای با ماهیت اخلاقی بر‌می‌خوریم باید آن را در چارچوب مناسبی قرار دهیم. ما نیاز داریم که در هر مرحله سوالاتی داشته باشیم که حقایق مهم را افشا و انگیزه‌های اساسی را بررسی کنند. اما عموما این چارچوب سوالات، هیچ سیستم امتیازدهی یا لیستی از توصیه‌ها را به ما ارائه نمی‌کنند. این تعمدی است. زیرا هیچ چارچوبی نمی‌تواند بیندیشد یا انتخاب کند، اما طراحان می‌توانند. این به ما بستگی دارد که بیاموزیم زمان آن رسیده که مسئولیت اعمال و اختیارات خود را بر عهده گیریم .
با این حال، باید بپذیریم که به چارچوب‌هایی نیاز داریم که بر اساس سوالات ساخته شده باشند زیرا تصمیم‌گیری در چارچوب سوالات دقیق به ما کمک می‌کند از امنیت کاذبی که برچسب‌ها و استدلال‌های از پیش تعیین شده به ما القا میکنند اجتناب کنیم. این استدلال‌ها همان پیش‌فرض‌هایی هستند که اساسا فاقد مبنای اخلاقی‌اند.
