?Do product designers need a code of ethics
در سال 2014، هری کمبل برای افزایش درآمد خود، شروع به رانندگی برای Uber و Lyft کرد. مدت کوتاهی پس از پیوستن به این برنامه، متوجه شد که عناصر گیمیفیکیشن به طور ظریفی در اپلیکیشن راننده به روز می‌شوند.
هنگامی که او سعی می‌کرد از سیستم خارج شود، برنامه یک پنجره‌ی تمام صفحه را با هشدار: «شما فقط 6 دلار با کسب درآمد خالص 40 دلاری فاصله دارید» باز می‌کرد. کمپبل، که متخصص بازار معاملات بود، این ترفند را به‌عنوان نسخه‌ای از چرخه‌ی لودیک (the Ludic Loop) می‌شناخت، سیستمی که به طور مداوم هدفی را دورتر از دسترس قرار می‌دهد.
در طول چند سال بعد، کمپبل شاهد بود که دائما انگیزه‌های روان‌شناختی ظریف‌تری به برنامه نفوذ می‌کند. مثلا پس از یک بهروزرسانی، برنامه به طور خودکار شروع به پذیرش مسافر در حین سفر می‌کرد. پس از بهروزرسانی دیگر، رانندگان بسته به امتیازشان خود را در رقابت با یکدیگر برای تعداد محدودی مسافر می‌دیدند.
هر یک از این تغییرات کوچک طراحی (tweak tapped) به یک آسیب‌پذیری شناختی در مغز کمپبل تبدیل می‌شد و عرصه را بر او برای ماندن در ماشین و رانندگی تنگ‌تر می‌کرد. کمپبل در وبلاگ خود نوشت:
«همه‌ی اینها مرا به یاد بازی قدیمی pinball کودکی‌ام می‌انداخت که چقدر از تماشای بالا رفتن امتیاز لذت می‌بردم.»
فکر کردن به این ویژگی‌ها به‌عنوان اجزای یک برنامه آسان است، اما آنها بسیار بیشتر از یک ویژگی صرف هستند. آنها محصول کار یک طراح هستند، محصول یک تصمیم آگاهانه توسط یک انسان. و این باعث ناامیدی طراحانی مانند مایک مونتیرو (Mike Monteiro) می‌شود. مونتیرو معتقد است:
طراحان خود را از کارشان و شاید مهمتر از آن، از عواقب اعمالشان انتزاع کرده‌اند.
مونتیرو در مصاحبه‌ای با Slate مطرح کرد:
«طراحان سریع و آزادانه و بدون هیچ دستورالعمل اخلاقی کار می‌کنند. شاید زمانی که ما در حال طراحی پوسترها و سایت بودیم، اوضاع بهتر بود. اما اکنون موضوع طراحی روابط بین‌فردی در رسانه‌های اجتماعی، مراقبت‌های بهداشتی و … در میان است و داده‌های فردی و مالی در همه جا در حال سفر هستند. شبیه روزگار تشخیص تفاوت بین روزنامه‌نگاری تاییدشده و اخبار جعلی است و این خطرناک است.»
مقدمه‌ای کوتاه بر طراحی محصول
وقتی در مورد طراحان (designers) صحبت می‌کنیم، در واقع داریم در مورد شغل طراحی محصول صحبت می‌کنیم، که در طول پنج تا ده سال گذشته کاملاً تغییر کرده است. طراحی محصول از ساخت محصولات فیزیکی به سمت طراحی محرک‌های ذهنی با زیرمجموعه‌هایی مانند طراحی تجربه، معماری اطلاعات، تعامل، رابط کاربری و تجربه‌ی کاربر، حرکت کرده است.
معماران دیجیتال امروز طراحان محصولات مدرن هستند و ابزارها و خدماتی را می‌سازند که زیربنای اقتصاد مدرن است. آنها در 3 بخش اصلی طراحیِ محصولات فعالیت دارند:
- سیستم (The System): چگونه همه چیز در پشت صحنه کار می‌کند؛
- فرآیندها (The Process): نحوه‌ی استفاده‌ی کاربران از سیستم‌ها؛
- صفحه‌ی تعامل و روابط کاربری (The Interface): چگونگی ظاهر محصول.
پنجاه سال پیش، تاثیر طراحیِ ضعیف، حداقل بود. یک پوستر گیج‌کننده‌ی کنسرت احتمالا فروش بلیت را کاهش می‌داد و کتابچه‌های آموزشیِ نامناسب می‌توانستند عملکرد خدمات مشتری را کم کنند ــ اما تعداد مخاطبانِ تحت‌تأثیر معمولاً کم و پیامدهای واقعی آنها نسبتاً جزئی بودند. اما امروزه، طراحان مدرن می‌توانند بافت جامعه را دستکاری کنند. یک تغییر کلید در الگوریتم فیسبوک می‌تواند بر اخباری که ده‌ها میلیون نفر می‌بینند تأثیر بگذارد. در دنیای امروز چه اتفاقی در حال وقوع است؟
بدون فلسفه‌های طراحی یا دستورالعمل‌های اخلاقی، ما با این فرض مبهم که طراحان احتمالاً درست عمل می‌کنند، کنار آمده‌ایم. در صورتی که دیده‌ایم طراحان برای اینکه درآمد کسب‌و‌کار را افزایش دهند آزادانه و بدون راهنما عمل می‌کنند. به‌عنوان مثال از آنجایی که شبکه‌های اجتماعی باید زمانی را که کاربرانشان در آن صرف می‌کنند، به حداکثر برسانند، از عناصر طراحی اعتیادآور که مستقیماً از کازینوها برداشته شده‌اند برای تولید یک نرم‌افزار اعتیادآور استفاده می‌کنند.
همانطور که نیرایال (Nir Eyal) کارشناس رفتار مصرف‌کننده در کتاب خود به نام قلاب (Hooked) توضیح می‌دهد:
فناوری‌هایی که ما استفاده می‌کنیم اگر نخواهیم بگوییم اعتیاد کامل، اما به یک اجبار و اضطرار تبدیل شده‌اند. تکنیک‌های فناوری به اجبار و تکانه‌هایی برای بررسی اعلان پیام‌ها تبدیل شده‌اند. دیدن یوتیوب، فیسبوک یا توییتر تنها برای چند دقیقه بسیار جذاب است، اما ما یک ساعت بعد همچنان در حال ضربه زدن و بالا پایین کردن صفحه هستیم.
با توجه به قدرت عظیمی که اکنون طراحان دارند، مونتیرو و بسیاری از معاصرانش معتقدند طراحان برای هدایت رفتار خود به یک چارچوب اخلاقی یا سیستم فلسفی نیاز دارند. درگیری با تکنولوژی که منجر به اعتیاد، حس اجبار و اضطرار می گردد، تصادفی نیست. این نتیجه‌ی تصمیمات آگاهانه‌ی طراحی است.
منبع: https://blog.dropbox.com/topics/work-culture/do-designers-need-a-code-of-ethics-
